Lost Boys – 2017

Het originele script van Peter Pan begint met een voorwoord van de auteur J.M. Barrie. Hij draagt het werk op aan “de vijf broers”. Zonder hen, zo schrijft hij, zou dit verhaal nooit hebben bestaan. Een nobele bekentenis. Door een toevallige ontmoeting in het park kwamen “de vijf” in Barrie’s leven. En hij zou ze nooit meer laten gaan. Eindelijk had hij het gezin dat hem nooit ten deel was gevallen; eindelijk had hij ware muzen waar hij zijn schrijven op kon enten. De vijf waren meer dan inspiratie. Zij waren het onderwerp. Zij waren zijn leven. Zij waren zijn verbeelding. Of ze dat nu wilden of niet.

Evelien Bosmans, Joke Emmers, Thomas Janssens en Matthias Meersman verplaatsen zich in de figuur van Barrie. De wisselspanning tussen zijn persoonlijke leven en zijn verbeeldingswereld nemen ze als vertrekpunt voor deze nieuwe voorstelling. Kun je jezelf in fantasie verliezen? Is de realiteit sterker dan de verbeelding? Hebben we nood om af en toe weg te vluchten, naar Neverland of Wonderland of hoe de schuilkelder ook heet? Biedt kunst troost? Of is het slechts een luchtkasteel?

Zoals Barrie laten Bosmans, Emmers, Janssens en Meersman zich omringen door ‘lost boys’. Kinderen die om deze of gene reden als ‘verloren jongens’ bestempeld worden. Zoals Barrie en Peter Pan trekken ze hen Neverland in. Zij zijn het onderwerp. Zij zijn het leven. Zij zijn hun verbeelding. Of ze dat nu willen of niet.

Van en met Evelien Bosmans, Joke Emmers, Thomas Janssens, Matthias Meersman en de ‘lost boys’.

Lost boys Yaqien Bouhbaka, Tom Bernaerts, Farzad Faizi, Amir Karimi, Aurezo Mahboobi, Marzia Mahboobi, Roxanne Mees, Waisuddin Muradi, Jef Perceval, Mathis Struyf, Arif Tajik, Hassan Tawakoli, Saar Van Gorp, Anouck Van Tulden, Lore Verhoeven, Storm Vervloet, Floris Xhenseval, Naqibullah Yaqoobi

Coaching Stefan Perceval

Techniek Ali Al-Attar en Kris Auwers

Kostuums Tine Deseure

Productie Caroline Lambrechts

Coproductie HETGEVOLG en B12vzw

Samenwerking De Arenbergschouwburg, C-TAKT en ViaZuid

Met steun van de provincie Limburg

Met dank aan Lukas De Wolf, Younes El Yakhloufi, Johan Petit

Foto Kris Dewitte

PERS

Het nieuwsblad / Magali Degrande

Voor wie niet weet wat een kus is.

“Niet gaan liggen, want dan word je ouder wakker!” De regels van Neverland lijken in de voorstelling Lost boys verdacht veel op die van een totalitair regime. Want het mag duidelijk zijn: een wereld zonder volwassenen heeft ook zijn keerzijde.

Al sinds J.M.Barrie in 1902 over Peter Pan schreef, spreekt zijn fantasiewereld tot de verbeelding: nergens volwassenen die zeggen wat moet en geen dreigende volwassenheid. Zonder de held of schrijver van het verhaal bij naam te noemen laat het Turnhoutse theatergezelschap Het Gevolg een handvol kinderen onder het toeziend oog van professionele acteurs als Joke Emmers en Evelien Bosmans ook afscheid nemen van het leven dat ze kennen. Veel van de kinderen hebben een migratieachtergrond. Ze nemen geen afscheid van een Londense slaapkamer, en al zeker niet van de banaliteiten van een tienerleven. Wel van de geuren en kleuren van hun land. Geen kinderen zonder ouders als Lost boys maar eigentijdse vluchtelingen of kinderen van. Een interessante interpretatie. De kinderen die geheel volgens Pans traditie nog niet weten wat een kus is, treden in dit stuk Neverland binnen door een schaduwspel op de muur te brengen. Een arm als slurf en een stuk trui als oor en kijk: daar is een olifant. Veel heb je niet nodig om fantasie tot leven te laten komen, je moet er gewoon in geloven. De schaduwen op de muur vertonen opvallende gelijkenissen met die in de schaduwact van Theatergroep Attraction. Hun auditie in Britain’s got talent werd meer dan 35 miljoen keer bekeken op YouTube. Alsof de boodschap van ‘er vooral in te geloven’ op die manier naar onze huidige wereld wordt getransformeerd: als je echt iets wil doen, en erin gelooft, staat het binnen de kortste keren op You Tube en is de wereld getuige van jouw talenten. De dimmers die licht op de witte muur werpen, worden niet door een technicus bediend maar door de kinderen zelf. Het is het detail van die zelfredzaamheid dat zo frappant is. Weg met de volwassenen! Wij doen het wel alleen!

Zoektocht naar moeder

Maar dat een wereld zonder volwassenen ook een keerzijde heeft, mag duidelijk zijn. De zoektocht naar een moederfiguur gebeurt even arbitrair als moeilijk. Hoewel er echte volwassenen op het podium staan (de professionele acteurs) hoeven zij niet noodzakelijk die rol op zich te nemen, toch? Evelien Bosmans wordt niet als moeder gekozen maar neemt wél het voortouw: ze lijkt in haar blauwe overall verdacht veel op een dictator. Aanvankelijk wijst ze de kinderen nog met zachte hand op hun fouten tegen het Nederlands, maar verderop in de voorstelling toont ze al een pak minder begrip. Na een intense scène zijn de kinderen moe. Het gemeenschapsbed wordt klaargemaakt, maar liggen om te slapen: dat kan niet. Als je liggend slaapt, word je toch alleen maar ouder wakker.

Onmogelijk verlangen

Fantasie? Ja, met hernieuwde doopnamen als ‘Spiertje’, ‘Bijtje’ en ‘Bloempje’ en het steeds terugkerende schaduwspel, is die er in overvloed, maar vrijheid? Doen waar je echt zin in hebt? Dat blijkt een onmogelijk verlangen. Als een kind zich luidop afvraagt waarom de anderen iets doen, moet ze “een wandelingetje gaan maken”. “We zitten met een waarom”, klinkt in deze Lost boys even dramatisch als “we zitten met een orkaan”. Het is soms slikken. Die hardheid van een schijnbaar ideale en complexloze wereld. Knap gedaan van Het Gevolg, zowel qua insteek als qua verrassende samenwerking. Joke Emmers staat naast Bosmans alweer haar mannetje. Alleen jammer dat de beperkte speelervaring van de kinderen haar energie soms wat lijkt te temperen.